Salary Revision Letter
मंदार आज खुशीत होता. ब-याच दिवसांपासून मिळणार, मिळणार म्हणून चर्चेत असलेली पगारवाढ आज मिळाली होती. मॅनेजरने फिगर्स सांगितल्या आणि सॅलरी रिव्हिजन लेटरसुद्धा दिले. कामाचेही विशेष कौतुक केले ! गेल्या दोन सत्रांतल्या काहीशा फ्लॅट हाईक्स नंतर यावेळेला चांगली वाढ मिळाली होती. दिवसभराचे काम संपवून मंदारने कौतुकाने एकदा 'लेटर' कडे नजर टाकली आणि मग ते बॅगेत टाकून बाईकवर स्वार होऊन निघाला. तशी ही काही पहिली पगारवाढ नव्हती, पण अजून त्यातली मजा टिकून होती !
रात्र झाली होती. दिवसभराच्या कामामुळे शीण आला होता पण मनात उत्साहाचं वारं खेळत होतं. बेल वाजविल्यावर दोन मिनिटांनी दार उघडले. निर्विकार चेह-याने बाबा म्हणाले 'जिन्यातला दिवा बंद कर'. 'दार उघडताना याच्यापेक्षा काही चांगलं बोलता येत नसेल का?' स्वत:शी काहीसा त्रागा करून मंदार आत आला. त्याला आधी आईला न्यूज द्यायची होती... स्वयंपाकघरात आई भाजी निवडत होती. आईला मिठी मारून तो म्हणला 'ओळख' !
आई करवादली - 'मेल्या केलीस का छळायला सुरुवात आल्या आल्या.. किती वेळा सांगितलं मला अंगचटीला आलेलं आवडत नाही म्हणून. हे घर आहे, हिंदी सिनेमा नाही.'
'चूप ग. मला आवडतं'. मंदार म्हणाला, 'आज हाईक मिळाला. हे लेटर.'
'बरं. छान. देवापुढे ठेव ते. सगळ्यांना बरी मिळाली आहे का पगारवाढ?'
'हो हो. माझ्या टीममधे सगळे खूश दिसले.'
'आईट्ले ऐक ना. अजून स्वयंपाक व्हायचा आहे ना ?'
'हो. आत्ता होईल अर्ध्या तासात.'
'मग आपण असे करू, स्वयंपाक राहू दे. आपण बाहेर जाऊ जेवायला.'
'कसली अवलक्षणे रे. ऊठसूठ कसले बाहेर जायला हवे तुला ? मागच्याच आठवड्यात पार्टी झाली ना कसली तरी?'
'अग पण तुम्ही कुठे होतात? मी मित्रांबरोबर गेलो होतो. आज सेलिब्रेट करायला जाऊ ना. गार्डन कोर्ट मधे जाऊ.'
'बाहेर खायची चटक लागली आहे तुला. आम्हाला नाही आवडत. मी घरी चांगली शेवयाची खीर करते.'
'आई प्लीsssज'
'कसले डोहाळे रे हे ? कसली अस्वच्छता, कुठली तेलं आणि काय पदार्थ वापरतात हॉटेलांमधे ! इथे घरी सगळे चवीढवीचे पदार्थ बनतात तरी तुमचे मन अडकले आहे हॉटेलात.'
'आई इथे चवीचा प्रश्न नाहीये. अग सगळे मिळून छान गप्पा मारत जेवू. तुलाही स्वयंपाकातून एक दिवस सुट्टी. चांदनी चौकातल्या हॉटेल्स मधून छान व्ह्यू दिसतो पुण्याचा. येताना कॉफी पिऊ मस्तपैकी'
'जशी घरी कधी कॉफी पहायलाच मिळत नाही तुला.'
बाबांनी मधे तोंड उघडले - 'अवाच्या सवा रेट असतात त्या हॉटेलांमधे. तुम्हाला खिशात चार चव्वल आले म्हणून माज आलाय.'
'बरोबर आहे रे. तुम्हाला कल्पना काहीये, पुढे लग्न, मुलं झाल्यावर खर्च काय असतात याची. तुमचे वाढते पगार दिसतात, पण आज मुलांच्या शिक्षणाला किती पैसे खर्च होतात याचे भान आहे का ?'
'आई, एक दिवस हॉटेल मधे गेलं म्हणून यातलं काय काय होणार आहे ? जरा नीट विचार करून तोंड उघडत जा. नसते इश्यूज करू नकोस.' मंदारचा पारा चढला.
'पैशाचा माज बोलतोय' - बाबांची नजर बोलली.
'आत्ता बाहेर यायचा मला तरी उत्साह नाहीये रे बाबा.'
'गाडीतून जायचंय. तुला काय श्रम आहेत?'
'कशाला, तूच जा तुझ्या त्या मित्रांबरोबर. नाहीतरी सगळे तसलेच चटोर. घरी पाय राहत नाही, गावभर उनाडायला हवं. पैसे मिळवले म्हणजे सगळं झालं असं वाटतं तुम्हाला. एक टेलिफोनचं बिल भरायची अक्कल नाही. बाहेर एक वस्तू विकत घ्यायला पाठवली तर बरं वाईट समजत नाही...'
'बास. इनफ. एक जेवायचा विषय तुम्ही पुरेसा ताणलाय. आई, मला घरी जेवायचं नाहीये. माझ्यासाठी अन्न शिजवू नकोस.'
संतापानं धुमसत मंदार बाहेर पडला. कॅपुचिनोच्या कपात राग बुडवायचा त्यानं निष्फळ प्रयत्न केला. खूप वेळ विचार करूनही 'माझं काय चुकलं' हे त्याला गवसलं नाही.
आईचा स्वयंपाक झाला. आई-बाबा जेवायला बसले. 'हल्लीची पिढी कशी बिघडत चालली आहे आणि त्यांचं पुढे कसं कठीण आहे' यावर गपा मारत त्यांचं जेवण झालं.
टेबलावर 'सॅलरी रिव्हिजन लेटर' तसंच पडून राहिलं.
रात्र झाली होती. दिवसभराच्या कामामुळे शीण आला होता पण मनात उत्साहाचं वारं खेळत होतं. बेल वाजविल्यावर दोन मिनिटांनी दार उघडले. निर्विकार चेह-याने बाबा म्हणाले 'जिन्यातला दिवा बंद कर'. 'दार उघडताना याच्यापेक्षा काही चांगलं बोलता येत नसेल का?' स्वत:शी काहीसा त्रागा करून मंदार आत आला. त्याला आधी आईला न्यूज द्यायची होती... स्वयंपाकघरात आई भाजी निवडत होती. आईला मिठी मारून तो म्हणला 'ओळख' !
आई करवादली - 'मेल्या केलीस का छळायला सुरुवात आल्या आल्या.. किती वेळा सांगितलं मला अंगचटीला आलेलं आवडत नाही म्हणून. हे घर आहे, हिंदी सिनेमा नाही.'
'चूप ग. मला आवडतं'. मंदार म्हणाला, 'आज हाईक मिळाला. हे लेटर.'
'बरं. छान. देवापुढे ठेव ते. सगळ्यांना बरी मिळाली आहे का पगारवाढ?'
'हो हो. माझ्या टीममधे सगळे खूश दिसले.'
'आईट्ले ऐक ना. अजून स्वयंपाक व्हायचा आहे ना ?'
'हो. आत्ता होईल अर्ध्या तासात.'
'मग आपण असे करू, स्वयंपाक राहू दे. आपण बाहेर जाऊ जेवायला.'
'कसली अवलक्षणे रे. ऊठसूठ कसले बाहेर जायला हवे तुला ? मागच्याच आठवड्यात पार्टी झाली ना कसली तरी?'
'अग पण तुम्ही कुठे होतात? मी मित्रांबरोबर गेलो होतो. आज सेलिब्रेट करायला जाऊ ना. गार्डन कोर्ट मधे जाऊ.'
'बाहेर खायची चटक लागली आहे तुला. आम्हाला नाही आवडत. मी घरी चांगली शेवयाची खीर करते.'
'आई प्लीsssज'
'कसले डोहाळे रे हे ? कसली अस्वच्छता, कुठली तेलं आणि काय पदार्थ वापरतात हॉटेलांमधे ! इथे घरी सगळे चवीढवीचे पदार्थ बनतात तरी तुमचे मन अडकले आहे हॉटेलात.'
'आई इथे चवीचा प्रश्न नाहीये. अग सगळे मिळून छान गप्पा मारत जेवू. तुलाही स्वयंपाकातून एक दिवस सुट्टी. चांदनी चौकातल्या हॉटेल्स मधून छान व्ह्यू दिसतो पुण्याचा. येताना कॉफी पिऊ मस्तपैकी'
'जशी घरी कधी कॉफी पहायलाच मिळत नाही तुला.'
बाबांनी मधे तोंड उघडले - 'अवाच्या सवा रेट असतात त्या हॉटेलांमधे. तुम्हाला खिशात चार चव्वल आले म्हणून माज आलाय.'
'बरोबर आहे रे. तुम्हाला कल्पना काहीये, पुढे लग्न, मुलं झाल्यावर खर्च काय असतात याची. तुमचे वाढते पगार दिसतात, पण आज मुलांच्या शिक्षणाला किती पैसे खर्च होतात याचे भान आहे का ?'
'आई, एक दिवस हॉटेल मधे गेलं म्हणून यातलं काय काय होणार आहे ? जरा नीट विचार करून तोंड उघडत जा. नसते इश्यूज करू नकोस.' मंदारचा पारा चढला.
'पैशाचा माज बोलतोय' - बाबांची नजर बोलली.
'आत्ता बाहेर यायचा मला तरी उत्साह नाहीये रे बाबा.'
'गाडीतून जायचंय. तुला काय श्रम आहेत?'
'कशाला, तूच जा तुझ्या त्या मित्रांबरोबर. नाहीतरी सगळे तसलेच चटोर. घरी पाय राहत नाही, गावभर उनाडायला हवं. पैसे मिळवले म्हणजे सगळं झालं असं वाटतं तुम्हाला. एक टेलिफोनचं बिल भरायची अक्कल नाही. बाहेर एक वस्तू विकत घ्यायला पाठवली तर बरं वाईट समजत नाही...'
'बास. इनफ. एक जेवायचा विषय तुम्ही पुरेसा ताणलाय. आई, मला घरी जेवायचं नाहीये. माझ्यासाठी अन्न शिजवू नकोस.'
संतापानं धुमसत मंदार बाहेर पडला. कॅपुचिनोच्या कपात राग बुडवायचा त्यानं निष्फळ प्रयत्न केला. खूप वेळ विचार करूनही 'माझं काय चुकलं' हे त्याला गवसलं नाही.
आईचा स्वयंपाक झाला. आई-बाबा जेवायला बसले. 'हल्लीची पिढी कशी बिघडत चालली आहे आणि त्यांचं पुढे कसं कठीण आहे' यावर गपा मारत त्यांचं जेवण झालं.
टेबलावर 'सॅलरी रिव्हिजन लेटर' तसंच पडून राहिलं.
