सूर

रविवारची सायंकाळ असावी
वीक एन्ड संपल्याचं रितेपण मनात असावं
पावलं कुठंतरी एकांत शोधायला वळावीत
तळजाई टेकडीच्या माथ्यावर
एखाद्या पायवाटेच्या कडेला

विसावायला जागा असावी
लोकांचा गोंगाट नसावा
ओळखीचं कुणी न भेटावं
भेटलं तरी न पहावं
पाहिलं तरी न बोलावं
मनाच्या डोहात एका शब्दाचा खडा पण न पडावा
थंड वा-याची झुळूक अंगावर मोरपीस फिरवून जावी
पायाखाली सोनेरी पानगळ असावी
निष्पर्ण तरूंच्या काटेरी खराट्यांमधून
परतीला निघालेला लालबुंद गगनराज दिसावा
घड्याळाचा काटा न रुतावा
कानवर हेडफोन असावा
कानातून हृदयात उतरणारे सूर असावेत
माझं मीपण हरवावं

अहंकाराचं ओझं फेकल्यावर
जीव कसा पिसासारखा हलका होतो !
तो सुरांवर हलकेच सोडून द्यावा
तरंगू द्यावा मजेत, मस्तीत
पाण्यावर सोडलेल्या दिव्यासारखा
स्वत:च्याच प्रतिबिंबाशी संवाद साधत

सूर ऐकावेत
दुरून न ऐकता त्यांची गळाभेट घेत
सूर होऊन
सूर अनुभवत
सुरांसह मनानं डोलावं
आंदोळावं

सुरांवर आरूढ झालं की प्रत्येक सफर वेगळी!
कधी नि:शब्द जलाशयात
वल्ह्यांचा चुबुक चुबुक असा लडिवाळ आवाज करत हलकेच जाणा-या होडीसारखी
कधी घसरगुंडीसारखी वेगवान
कधी फ्री फॉल सारखी श्वास रोखायला लावणारी
तर कधी रोलर कोस्टर सारखी
तानेच्या प्रत्येक खटक्यावर श्वासात मस्ती भरणारी

अंधार झाला की जाणवावं
सुरांबरोबरची जिवाभावाची भेट आटोपती घेऊन
तृप्त पावलं परतावीत
पुढच्या भेटीचा वायदा करत.